Çok isyan eder kabıma sığamaz oldum buara.
Her çıkan haber duyduğum yeni bir aykırılık beni gitgide depolitizasyona sürüklüyor. herkesin nereye gittiğini görerek kolunu bile kıpırdatmadığı bir dünyada yaşıyoruz doğanın düzeni -ki bence kolayın kılıf giydirilmiş hali- böyle diyerek hergün hepimiz adaletsizliğe göz yumuyoruz. sokakta gördüğümüz bir dilencinin ,haksız yere canı yanmışın ,emeği hiçe sayılmışın gözlerinin içine bakarak 'iyi akşamlar karanlıktasın ' diyoruz.
Keşke yüzümüz kızarsaydı şuan ki sinirim belki beni aşmamış olurdu.
32 yıl önce bugün gene proleteryanın bayramıydı gene taksimdeydiler gene kutlamalar yapmak bugünü doyasıya yaşamak için toplanmışlardı. hala nerden açıldığı bilinmeyen* silahlı saldırı cansız yatan canlar bir katliam düşündüğümde şuan hala canımı acıtıyor hıçkırmama neden oluyorsa evet katliamdı bu yaşanan en büyük insanlık suçuydu kimsenin yargılanmadığı altı eşelenmediği tam da türkiyeye yakışır tarihin kara lekesiydi.
bugün 1 mayıs 2010 da yeniden taksime çıkan işçilerimiz şendiler zafer onlarındı bunca zaman sonra onlara ait olanı geri almışlardı. bizi emeklerini, insanlıklarını , eşitlikçi ruhlarını doya doya yaşamaları gerekirken elimize gözümüze bulaşan bir bayram daha atlattık. ATATÜRK'ÜN bize bıraktığı bir kara parçası üzerinde çeşitli siyasetlerle kardeşliklerini unutan insan ordusu yüzünden yasağa yasaya kurala uymadan anıtına saygı duymadan belki başarmışlığın verdiği tatminle geleceğimize bırakacağımız güzel bi kaç hatıra gene yoktu elimizde.
biz önce ne istediğimize değil ne istemediğimize karar verip geçmişimize ve geleceğimize sahip çıkarak gerçek bir millet olacağız işçi bayramı diye ATATÜRK'ÜN anıtına tırmanıp bir bez parçasını sallayarak değil !
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder